Złoże węgla brunatnego Bełchatów występuje w centralnej części równoleżnikowo przebiegającej jednostki tektonicznej zwanej Rowem Kleszczowa. Główny pokład węgla występuje na głębokości średnio ok. 130 m. Złoże eksploatowane jest metodą odkrywkową na dwóch polach eksploatacyjnych: na Polu Bełchatów i na Polu Szczerców. Pomiędzy polami eksploatacyjnymi znajduje się lokalne wypiętrzenie cechsztyńskiej soli w postaci wysadu solnego „Dębina”. Wysad wypiętrzony jest o około 350-450 m względem dna Rowu Kleszczowa i o około 60-100 m w stosunku do brzegów Rowu. Zwierciadło solne zostało nawiercone na głębokości 170 m, tj. na rzędnej +28 m n.p.m. Odwadnianie złoża, które jest niezbędnym elementem przy prowadzeniu robót górniczych wydobycia kopaliny, realizowane jest systemem studziennym od października 1975 roku na Polu Bełchatów oraz od września 2000 r. na Polu Szczerców. System odwodnienia wgłębnego składa się z barier studni: zewnętrznych, wewnętrznych stałych, wewnętrznych nadkładowych oraz systemu odwodnienia pomocniczego i studni dla odwodnienia najgłębszych partii wyrobiska wierconych na poziomach roboczych. Wystąpiła konieczność ochrony struktury wysadu solnego w związku z tym, że znalazł się na drodze wymuszonego przepływu wód podziemnych przez uruchomiony na Polu Bełchatów system odwodnienia wgłębnego. W celu zmniejszenia gradientu hydraulicznego w rejonie wysadu solnego zastosowano pierścieniową barierę studni, która powstała w latach 1990–1992 i została przebudowana w 2003 r. Zapewnienie bezpieczeństwa robót górniczych w wyrobiskach polega na przejmowaniu stałego dopływu wód spoza wyrobisk oraz utrzymaniu zwierciadła wód na rzędnych poniżej półek stałych i planowanej eksploatacji