Złoże rud miedzi w południowo zachodniej Polsce eksploatowane jest przez trzy głębokie kopalnie od około pięćdziesięciu lat. Największym zagrożeniem naturalnym są wstrząsy sejsmiczne oraz ich skutki w postaci tąpnięć, które wzrasta ze wzrostem głębokości eksploatacji oraz powierzchni obszaru wyeksploatowanego. Ten ciągły wzrost zagrożenia tąpaniami wiąże się z koniecznością stosowania profilaktyki tąpaniowej, która musi być nieodłącznym elementem technologii eksploatacji. Doraźne i długoterminowe jak również aktywne i pasywne metody są stosowane w celu zmniejszania lub nawet wyeliminowania zagrożenia. Wśród tych metod najbardziej skuteczną jest grupowe strzelanie przodków. Celem artykułu była ocena aktywności sejsmicznej oraz skuteczności grupowych robót strzałowych oraz określenie i weryfikacja zależności pomiędzy sprowokowana energia sejsmiczną a parametrami robót strzałowych. W ramach realizacji celu przeanalizowano aktywność sejsmiczną, liczbę strzelanych przodków, ilość zastosowanych materiałów strzałowych oraz sprowokowaną robotami strzałowych energię sejsmiczną. Ponadto obliczono współczynniki korelacji liniowej pomiędzy wyżej wymienionymi parametrami. Analizom poddano jeden oddział wydobywczy należący do kopalni Polkowice-Sieroszowice w trzy letnim okresie wysokiej aktywności sejsmicznej i intensywnej eksploatacji.